Rob speelde in het eerste elftal als rechtsback of voorstopper. Hij was geen opvallende speler, hing vaak net tussen het eerste en tweede in. In de kleedkamer was het een rustige, goeie gozer. Een slimme jongen die af en toe met een opmerking kon aangeven wat zijn mening was, vaak gepaard met een grote grijns. Maar voor een trainer een heerlijke speler die altijd bereid was om alles te geven. Als verdediger was hij behoorlijk lastig voor een tegenstander omdat hij sterk in de één tegen één duels was. Daarnaast had hij ook een prima lange bal in de benen en bovenal was hij een liefhebber van het spelletje.
Rob wilde ook nog wel eens kaarten (bluffen) met zijn voetbalmaten. Dan kwam hij aan met een grote witte sportsok. Die sportsok zat aan het begin van de avond goed gevuld, aan het eind van de avond was ie altijd leeg.
Zijn loopbaan als vrijwilliger begon al toen Rob nog een twintiger was. Hij trainde en begeleidde de B- en C-jeugd en zat in de jeugdcommissie. Dat kun je je nu haast niet meer voorstellen dat zo’n jonge gozer met die pubers op pad ging. Maar het bleef niet bij de reguliere competitiewedstrijden. Rob heeft met zijn team diverse toernooien in Duitsland en België bezocht. In België eindigde het toernooi met een enorme plensbui wat ervoor zorgde dat het veld blank stond en dat betekende natuurlijk maar één ding; lekker buikschuiven met z’n allen.
Wat hebben die jongens een prachtige tijd gehad. Naar de uitwedstrijden was het altijd uitvechten wie er met Rob mee mocht rijden. Rob had vroeger een Renault Clio Williams met gouden velgen en als de jongens dan uit moesten spelen was het altijd rennen naar de auto van Rob omdat hij altijd vol gas naar een uitwedstrijd reed met 3 zielsgelukkige jonge kereltjes in de auto. Totdat één van de spelers het tegen zijn vader had verteld. Daarna was het wel over met het racen.
Als klap op de vuurpijl had John Groot bedacht dat als de jongste speler 18 was geworden, ze met de mannen een avondje naar Amsterdam zouden gaan. En deze belofte is ingelost. Toen de jongste speler 18 werd is het hele span onder begeleiding van Rob en John een avondje wezen stappen in Amsterdam.
In 2009 kwam Rob in het bestuur van A.V.V. Andijk tot aan de fusie. We zullen wat een keren samen met Carola de uitwedstrijden hebben bezocht. Het was een mooie tijd waarin we als bestuur hebben toegewerkt naar de fusie van AVV Andijk en Asonia tot het Sporting Andijk van nu.
De laatste jaren was hij actief als trainer en begeleider van Bob en Kik. En daar genoot hij volop van. Ik weet uit ervaring hoe mooi het is als je jongens de sport gaan beoefenen waar je zelf zoveel plezier aan hebt beleefd en zoveel vrienden aan over hebt gehouden. Dat gun je je kinderen ook.
Aan dit alles is veel te vroeg een einde gekomen. We hebben Rob afgelopen donderdag moeten loslaten.
We wensen Wilma, Bob en Kik, alle naasten en iedereen die van hem houdt heel veel kracht om dit verlies te dragen.
We zullen Rob missen als een bijzonder fijne, vriendelijke en blije vent die genoot van zijn gezin en het leven.
Lieve Rob, een laatste groet en rust zacht
